Instrukcja montażu płyt warstwowych
-
Montowanie styropapy za pomącą łączników mechanicznych
Podłoże, zarówno nowe jak i stare, trzeba dobrze oczyścić z brudu oraz usunąć istniejące nierówności. Należy pamiętać, aby przed ułożeniem styropapy rozłożyć warstwę paraizolacyjną. Może być ona wykonana ze specjalnych membran bitumicznych lub folii polietylenowej. W przypadku, gdy nie ma możliwości zastosowania warstwy paraizolacji, albo wskazane jest przewentylowanie spodnich warstw dachu (znajdujących się pod styropianem), należy przed montażem płyt ułożyć warstwę z papy perforowanej, po czym zamontować kominki wentylacyjne (1 szt. na 40-60 m2 powierzchni dachu). Ma to na celu odprowadzenie pary wodnej migrującej z wnętrza budynku, jak również umożliwienie odparowania wilgoci zalegającej w starych pokładach dachu. Na tak przygotowanym podłożu można przystąpić do montażu styropapy. Płyty należy układać tak, aby krawędzie boczne sąsiadujących ze sobą płyt były do siebie dobrze dociśnięte. Zakłady z papy powinny przykrywać sąsiadujące płyty. Do mocowania termoizolacji w podłożu betonowym stosuje się łączniki składające się z teleskopu oraz wkrętu.
Rys. 1. Przykładowy łącznik dwuelementowy.
W sytuacji, gdy warstwę nośną dachu stanowi blacha trapezowa lub płyta drewniana, stosuje się łączniki składające się z teleskopu i wkrętu z wiertłem. Ilość łączników uzależniona jest od rodzaju dachu, jego strefy oraz wysokości na jakiej się znajduje.
Zgodnie z normą DIN 1055, w budynkach o wysokości do 20 m na dachach płaskich wyznacza się trzy strefy obciążenia wiatrem:
· strefa wewnętrzna,
· strefa brzegowa (krawędziowa),
· strefa narożna.
Strefą brzegową jest obszar zewnętrzny o szerokości 1/8 krótszego boku dachu (a), nie węższy jednak niż 1 m i nie szerszy niż 4 m. W obrębie strefy brzegowej wyznacza się obszar największego obciążenia wiatrem - strefę narożną w wymiarach przedstawionych na rysunku 2.
Pozostała część dachu poza strefą brzegową to strefa wewnętrzna. Największe siły ssące wiatru występują w strefie narożnej i maleją w kierunku środka dachu. Przyjmuje się, że w strefie narożnej potrzeba 9 łączników, w strefie krawędziowej 6, a w strefie środkowej 3 sztuki na 1 metr kwadratowy.
Rys. 2. Podział dachu ze względu na strefy podrywania wiatru
Podział dachu płaskiego na strefy oddziaływania wiatrem zawarto również w normie PN-EN 1991-1-4:2008. Norma ta porównywalna jest ze znowelizowaną normą niemiecką DIN 1055-4:2005, gdyż również bazuje na europejskim standardzie zwanym Eurokodem 1, wprowadzającym nowy sposób metodyki określania oddziaływania wiatru na konstrukcje, w tym także na dach płaski.
Wyróżniono tu cztery strefy:
· strefa narożna (F),
· strefa brzegowa, zewnętrzna (G)
· strefa brzegowa, wewnętrzna (H)
· strefa wewnętrzna (I).
Sposób ułożenia i wyznaczania w/w stref na dachu pokazano na rys. 3.
Rys. 3. Zasady określania stref na dachu płaskim wg PN-EN 1991-1-4:2008
Określenie wymiaru bazowego – e – dla stref dokonuje się w oparciu o mniejszy wymiar z następujących: wymiar mniejszego boku rzutu dachu lub 2x wysokość dachu.
Na rys. 4 przedstawiono zalecany rozkład łączników na płytach (wg wytycznych DIN 1055-4).
Rys 4. Zalecany rozkład łączników na płycie
Po zamocowaniu styropapy można przystąpić do zgrzewania papy
nawierzchniowej (w układzie jednowarstwowym) lub podkładowej (w układzie
dwuwarstwowym).
Należy pamiętać, aby ogień z palnika nie był skierowany
bezpośrednio na styropapę, gdyż może to spowodować przepalenie papy użytej do laminacji oraz zniszczenie struktury styropianu.
Papę należy układać zgodnie ze sztuką dekarską,
dbając o zachowanie odpowiednich szerokości zakładów.
Należy unikać wywijania papy na ogniomur lub inne elementy konstrukcyjne
dachu bezpośrednio pod kątem 90 stopni.
klin pozwalający na łagodne wywinięcie papy
Rys 5. Zalecane połączenie powierzchni poziomej i pionowej
Montowanie styropapy za pomącą klejów
Bardzo ważnym etapem przed przystąpieniem do przyklejania styropapy właściwe przygotowanie podłoża. Musi ono zostać bardzo dobrze oczyszczone z brudu oraz starych nierówności. Należy pamiętać, aby dobrze zagruntować stare pokrycie roztworem bitumicznym (np. EMAILLIT BVextra).
Należy koniecznie odczekać do wyschnięcia naniesionej powłoki. Na tak przygotowane podłoże można kleić płyty warstwowe. Klej nanosi paskami o szer. 4 cm i gr. ok. 2 mm na oczyszczone, zagruntowane podłoże punktowo, ok. 6 - 8 placków na płytę (powierzchnia klejenia zależy od obliczeniowej siły ssącej wiatru), następnie na to układa się płytę oraz dociska, klej rozprowadził się po większej powierzchni. Do klejenia styropapy można stosować kleje przeznaczone do podłoży betonowych, z blach trapezowych i do istniejącego pokrycia papowego (np. Vedatex - Adhesiv) lub bitumiczne masy klejowe (np. Izoplast MEGA – TEX). Zaleca się w strefie narażonej na mocniejsze podrywanie wiatrem zastosować dodatkowo łączniki mechaniczne (rys. 2 i 3).
